• W Łańcucie urodzili się m.in. Jan Zeh (pionier przemysłu naftowego, jedyny posiadacz uprawnień przetwarzania ropy naftowej w Galicji, współpracownik Ignacego Łukasiewicza), Zbigniew Ćwiąkalski (b. minister sprawiedliwości 2007-2009) i Ryszard Marek Groński (pisarz, dziennikarz, satyryk).
• W Łańcucie w dzieciństwie mieszkała Wanda Rutkiewicz – jedna z najwybitniejszych polskich himalaistek, jako pierwsza kobieta stanęła na szczycie K2 i jako pierwsza Europejka na Mount Everest, zaginęła w 1992 r.
• Na zamku w Łańcucie kręcone były sceny do filmów "Trędowata" z Elżbietą Starostecką i "Hrabina Cosel" z Jadwigą Barańską w rolach głównych.
• Synagoga Lubelska w Łańcucie została nazwana na cześć cadyka Jakuba Izaaka Horowica, który w 1831 r. podczas podroży z Ropczyc do Lublina zatrzymał się w Łańcucie i modlił się tu. W tej samej sali modlił się też słynny Elimelech z Leżajska.

Przez miasto przebiega szlak tranzytowy Jędrzychowice – Korczowa (E40), który łączy zachód Europy z Ukrainą oraz linia kolejowa nr 91 Kraków Główny -Medyka.

Zwiedzanie zabytków można sobie ułatwić, wynajmując pojazd elektryczny typu MELEX (cichy, ekologiczny) FHU Łańcut, ul. Harcerska 13, tel. +48608680664.

Trasa turystyczna "Szlak garncarski": wsie Medynia Głogowska, Medynia Łańcucka, Pogwizdów i Zalesie - garncarze toczą garnki, na półkach pod powałami suszą się gliniane dzbany, dymią piece z ceramiką. Na turystów czekają gliniane świątki, wiejskie kapele, ptaszki „gwizdałki”, mozaika we wnętrzu medyńskiego kościoła, śródleśne stawy, przydrożne kapliczki i stare cmentarze.

"Żelazny szlak" - ponad 30 km przez przysiółki Rakszawy: Dymarkę, Basakówkę, Wołochy, Kościelne, Rąbany Gościniec, Bieleckówkę, Strachocin oraz sołectwa gminy Rakszawa: Kąty Rakszawskie, Węgliska i Wydrze wśród lasów d. Puszczy Sandomierskiej. Główną atrakcją ścieżki są piec dymarski, młyny wodne, cegielnie i kuźnie.

maj

maj

lipiec

lipiec

wrzesień

wrzesień

Łańcut to miasto powiatowe w województwie podkarpackim, na granicy Podgórza Rzeszowskiego i Pradoliny Podkarpackiej, 16 km na wschód od Rzeszowa. Ma ponad 18 tysięcy mieszkańców. Łańcut to ośrodek turystyczny znany w całej Polsce dzięki jednemu z najpiękniejszych w kraju kompleksowi zamkowo-parkowemu, przyciąga ok. 300 tys. turystów rocznie. Magnacka rezydencja z zachowanymi oryginalnymi wnętrzami, wspaniała kolekcja powozów, egzotyczny ogród zimowy, zameczek romantyczny i największy w Polsce zbiór ikon to największa, ale nie jedyna atrakcja miasta i regionu.

Najważniejszym zakładem jest Fabryka Wódek "Polmos Łańcut", działa tu prężnie Państwowa Szkoła Muzyczna I stopnia im. T. Leszetyckiego oraz Szkoła Muzyczna I i II stopnia Łańcuckiego Towarzystwa Muzycznego.

Miastami partnerskimi są: Lewocza (Słowacja), Piran (Słowenia), Litomyśl (Czechy), Baktalórántháza, Balmazújváros i Keszthely (Węgry), Tavira (Portugalia), Humań (Ukraina), Castelnuovo Bormida (Włochy).

Pierwsza oficjalna wzmianka o Łańcucie znajduje się w bulli papieża Grzegorza XI z 28 stycznia 1378 r. Lokacja miasta na prawie magdeburskim przez króla Kazimierza Wielkiego miała miejsce zapewne w roku 1349. Pierwszym właścicielem był Otton z Pilczy. W rękach Pileckich Łańcut znajdował się aż do 1586 r., kolejnymi właścicielami byli: Stadniccy, Lubomirscy i Potoccy.

Miasto leżało na ważnym szlaku handlowym, rozwojowi sprzyjały liczne wizyty koronowanych głów: Kazimierza Wielkiego, litewskiego księcia Witolda, Władysława Jagiełły, Zygmunta Luksemburskiego i Zygmunta Starego. W 1586 r. dobra łańcuckie przejął za długi Pileckich Stanisław Stadnicki ze Żmigrodu – tzw. „Diabeł łańcucki”. Jego konflikty i wojny z sąsiadami (m.in. Mikołajem Spytkiem Ligęzą z Rzeszowa i Łukaszem Opalińskim starostą leżajskim) wpływały bardzo niekorzystnie na miasto. W końcu doprowadził w 1608 r. do całkowitej ruiny swój dwór i cały Łańcut, dwa lata później zginął z rąk żołnierzy Opalińskiego. Po śmierci „Diabła”, jego synowie odbudowali siedzibę poza miastem – w miejscu obecnego Zamku.

Zadłużony Łańcut kupił w 1629 r. Stanisław Lubomirski. Zamek uzyskał dzisiejszy wspaniały kształt, forteca została przebudowana w pałacową rezydencję. Lubomirscy władali nim do 1816 r., gdy po śmierci księżnej Izabeli Lubomirskiej spadek objęli jej wnukowie Alfred i Artur Potoccy. Po podziale dóbr Alfred ustanowił ordynację łańcucką, która przetrwała do 1944 r. Ostatni wielki pożar w 1820 r. strawił zupełnie drewnianą zabudowę miasta. Potoccy rozpoczęli jednak działalność gospodarczą i budowlaną na dużą skalę, dzięki czemu Łańcut zaczął prosperować. Uruchomili browar, fabrykę likierów, rafinerie spirytusu, cukrownie, spichlerze, w tym czasie zbudowana została też ważna dla Łańcuta linia kolejowa z Krakowa do Lwowa.

W 1910 r. Łańcut zamieszkiwało ok. 5,5 tys. osób, w jednej trzeciej pochodzenia żydowskiego. W dwudziestoleciu międzywojennym prowincjonalne miasteczko ożywiało jedynie życie towarzyskie arystokratycznej socjety na zamku. II wojna światowa nie pozostawiła dużych strat materialnych w mieście, zagładę przyniosła łańcuckim Żydom, którzy zginęli w niemieckich obozach zagłady.

Po roku 1945 wybudowano wodociągi miejskie, nowe osiedla mieszkaniowe i zakłady przemysłowe. Dzięki ocalałemu zamkowi i innym zabytkom rozkwitło życie kulturalne i Łańcut zaczął pełnić rolę regionalnego ośrodka administracyjnego, gospodarczego i turystycznego.

• Zamek Lubomirskich – jedne z najpiękniejszych w Polsce wnętrz pałacowych z XVII – XIX w.
• Powozownia
• Storczykarnia
• Muzeum Ikon
• Muzeum Gorzelnictwa
• Synagoga Lubelska – pl. Sobieskiego 16 – wystawa judaiców
• Kościół św. Stanisława Biskupa Męczennika - sanktuarium cudownego obrazu Matki Bożej Szkaplerznej
• Browar Łańcut z 1777 r.
• pałacyk myśliwski Potockich „Julin” – wieś Wydrze w gminie Rakszawa
• Stary cmentarz żydowski – zachowane fragmenty macew i dwa ohele
• Zagroda Muzeum Wsi Markowa - gospodarstwo chłopskie z XIX w., pokaz kręcenia powrozów, praca kowala, możliwość podkucia konia, pokaz młócenia żyta i wykonania kiczek - elementów pokrycia dachu z żytniej słomy, pieczenie chleba
• Zagroda Garncarska - Medynia Głogowska - Gminny Ośrodek Kultury, 37-125 Czarna - pokazy pracy na kole garncarskim, lepienie z gliny, wypalanie ceramiki w tradycyjnym piecu
• Krzemienica – drewniany kościół św. Jakuba Starszego z 1750 r.
• Sonina – drewniany kościół św. Jana Chrzciciela z poł. XVII w.
• Kosina – drewniany kościół św. Sebastiana z 1737 r.